Σαίρεν Κίρκεγκωρ αναφέρει:

«Ὀφείλω νά ὁμολογήσω ὅτι μέ ἀπασχολεῖ ἔντονα καί πολύ σοβαρά νά ἀναγνωρίσω τόν κάθε φτωχό πού μέ ἀναγνωρίζει, νά θυμᾶμαι να χαιρετῶ κάθε ὑπηρέτη μέ τόν ὁποῖο ἔχω ἔστω καί ἐλάχιστα σχετιστῆ, νά θυμᾶμαι ἄν ἦταν ἄρρωστος τήν τελευταία φορά κατά τήν ὁποία τόν εἶδα καί νά τόν ρωτήσω πῶς νοιώθει. Πάντα στη ζωή μου, ἀκόμη κι ὅταν ἤμουν ἐντελῶς ἀπορροφημένος μέ μία ἰδέα, ἔβρισκα χρόνο να σταματήσω ὅταν ἕνας πτωχός μου ἀπηύθυνε τό λόγο. Θά ἔνοιωθα ντροπή μπροστά στο Θεό καί ἀπελπισία στην ψυχή μου ἂν εἶχα γίνει τόσο αυτάρεσκα σπουδαῖος, ὥστε νά δίνω τήν ἐντύπωσι ὅτι οἱ ἄλλοι δέν ὑπάρχουν γιά μένα. Όλοι ὑπάρχουν μπροστά στο Θεό» 

Ὡραῖο!