ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΩ ΠΑΤΕΡ; Π. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ

Η πρώτη παιδική αμαρτία 

που άκουσα το 2000 ως εξομολόγος, 

από παιδί δημοτικού ήταν:

- Είμαι κλέφτης και κλεπταποδόχος και πονηρός.

-Τι κλέβεις, δηλαδή;

-Απ' τα ρέστα του κουρέα, του φούρνου κι από διόδια.

Ο τρόπος του 

έκλεψε και το δικό μου 

δέος.

Για την παιδική 

αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Για την ανθρώπινη 

πρώιμη κακία.

Για τη θεϊκή ατέλειωτη 

ευσπλαχνία.

Για τη δική μου αμηχανία 

κι ανεπάρκεια να κάνω κάτι 

πέρα απ' το να κρατώ 

ένα πετραχήλι 

το ¨αίρον την αμαρτίαν 

τού κόσμου¨.

Στο τέλος ο μικρός 

με ρώτησε:

¨Πειράζει να δακρύσω, πάτερ; 

Μου' ρχεται να κλάψω λίγο.