Ρωτήσαμε τον πατέρα Πορφύριο πώς
συμβαίνει, πολλές φορές, άνθρωποι να γίνονται καλά από αθεράπευτες ασθένειες, κι
εκείνος απάντησε: «Διά της πίστεως». Τον ρωτήσαμε τι εννοούσε «διά της πίστεως»
και μάς εξήγησε ότι, αν ό ασθενής εγκαταλείψει τη φυσική γνώση των γιατρών και
τα αφήσει στο Θεό, τότε κάνει την πρόνοια του Θεού να αναλάβει να τον κάνει
καλά*. Και γίνεται έτσι καλά! Να, ήλθε, μάς είπε, μία κυρία με καρκίνο στο
μαστό και μου λέει: Εγώ δεν θα πάω πουθενά, ούτε σε γιατρούς ούτε σε κανένα και
ότι θέλει ό Θεός ας γίνει. Κι εγώ της είπα: Αφού έχεις τόση πίστη στο Θεό, τους
γιατρούς δεν τους χρειάζεσαι.
* Σημ. του εκδότου. Αυτό έτσι
περιληπτικά που είναι διατυπωμένο μπορεί να παρανοηθεί. Διότι όταν κάποιος δεν
πηγαίνει στο γιατρό για «να κάνει την πρόνοια του Θεού να τον κάνει καλά»,
ενεργεί σαν να εκβιάζει ή έκπειράζει το Θεό, πράγμα που πάντοτε το απέρριπτε ό
Γέροντας Πορφύριος. Όταν όμως αφήνεται στο Θεό με απλότητα, άφελότητα και
εμπιστοσύνη σε ότι ό Θεός επιτρέψει, χωρίς να ζητά θεραπεία, όπως αφηνόταν ό
ίδιος ό Γέροντας Πορφύριος, τότε πολλές φορές ή χάρις του Θεού ενεργεί τη
θεραπεία. Σ' αύτη την περίπτωση ό άρρωστος πού αφήνεται στην αγάπη τού Θεού δεν
θέλει βαθειά μέσα του ούτε ζητά τη θεραπεία. Δέχεται ότι αποφασίσει ό Θεός. Το
να θέλει να θεραπευθεί και να μη καταφύγει στο γιατρό, άλλα να ζητά να τον
θεραπεύσει άμεσα ό Θεός είναι λάθος. Ή κυρία του παραδείγματος πού ακολουθεί
είπε: «Ότι θέλει ό Θεός ας γίνει». Δεν είπε: «Θα με κάνει καλά ό Θεός». Αυτής
τη στάση φέρνει ως παράδειγμα ό Γέροντας. Βλέπε και αμέσως πιο κάτω το
απόσπασμα «"Άφησε την αρρώστια σου ανυστερόβουλα στο Θεό».
Ό καρκίνος του Γέροντα και ή αγία
υπομονή του
Όταν μου το είπαν οι γιατροί ότι έχω
καρκίνο, μετά από τις εξετάσεις πού έκαναν, το χάρηκα και είπα: Δόξα σοι ό
Θεός. Μετά από τόσα χρόνια δεν ξέχασες το αίτημα μου. Έχω καρκίνο έδώ, στην
υπόφυση. Αύτη έχει κάνει όγκο πού μεγαλώνει και πιέζει το οπτικό χίασμα. Γι'
αυτό άρχισα να μη βλέπω.
Με αυτό το μάτι βλέπω λίγο φως- με το
άλλο βλέπω τους ανθρώπους σαν σιλουέτες, άλλα δε βλέπω με αυτά τα μάτια τα
χαρακτηριστικά τους. Ή γλώσσα μου έχει γίνει χονδρή και μακριά. Με δυσκολεύει
μέσα στο στόμα μου και ή φωνή μου έχει αλλάξει. Έχω πόνους φοβερούς. Όταν πονώ,
κάνω υπομονή και προσεύχομαι. Στον πολύ πόνο δεν μπορώ να προσευχηθώ. Όμως δεν
γογγύζω ούτε παραπονούμαι.
- Γέροντα, να παίρνετε κανένα
παυσίπονο. Να ανακουφίζεσθε.
- Δεν παίρνω. Λέω αυτό πού σου είπα: Δεν ξέρει
ό Χριστός ότι πονάω; Το ξέρει. Λοιπόν σηκώνω το Σταυρό τού Χρίστου υπομονετικά.
Πώς σού φαίνεται αυτό; Σού είπα. Μπορεί να με πουν τρελό. Όμως μ' αρέσει αυτή ή
τρέλα. Δε σε υποχρεώνω να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Εσύ, όπως το καταλαβαίνεις, όσο
μπορείς. Εγώ έτσι το καταλαβαίνω.
Σε αγαπώ, μωρέ, το ξέρεις;
-
Το ξέρω, Γέροντα. Κι εγώ σας αγαπώ και παρακαλώ δι' ευχών σας να με
ελεήσει ό Θεός.
-
Μέσα στους πόνους μου παρακαλώ το Θεό να με ελεήσει και να συγχωρήσει
τις αμαρτίες μου. Όταν ό άνθρωπος φτάσει στην προπτωτική κατάσταση, δεν
επιτρέπει ό Θεός αρρώστια. Κι όταν Εκείνος θελήσει, μπορούμε αμέσως να γίνουμε
υγιείς.
Αυτά είναι δύσκολα. Τα καταλαβαίνουν
εκείνοι «οίς δέδοται».
Ακατανόητα και αδιανόητα με την
επιστημονική και εγκόσμια λογική μας αλλά και ανυπόφορα στην πρακτική
αντιμετώπιση τους. Θέλει πολλή Χάρη Θεού για να τεθούν σε εφαρμογή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο γιατρός του παππούλη ο μακαριστός καθηγητής
Γιώργος Παπαζάχος , ο οποίος στην αρρώστια του χρειάστηκε μεγάλες δόσεις
ναρκωτικών ουσιών για να ανακουφιστεί από τους ανυπόφορους πόνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου